Prace Magdaleny Cisło są wykonane z różnych materiałów. Drewno, metal, szkło, ceramika, tkaniny, kamień... Warto zauważyć, że dla rzeźbiarki ważny jest przemijający czas, który próbuje uwiecznić w swoich rzeźbach. Tak pisze o swoim procesie twórczym:
Opis i autorska interpretacja cyklu prac rzeźbiarskich – Introspekcje
Dokonywanie wyboru materiału rzeźbiarskiego nie należy do spraw łatwych. Mając na uwadze bogatą różnorodność w tej dziedzinie, skupiłam się na konkretnej grupie materiałów. Założenie „technologiczne” oraz ideowe dotyczy używania materiałów pochodzenia naturalnego, w których dostrzegam wartość związaną z istotą istnienia, rozumianego jako proces, który ma początek, rozwinięcie i zakończenie. Moje prace istnieją w charakterze zgodnym z naturalnymi procesami zachodzącymi w czasie. Każdy materiał pochodzący z natury przemija na swój indywidualny sposób, podlega procesowi przemiany materii. Metal pokrywa się rdzą, drewno wysycha i zamienia się w próchno, szkło z upływem czasu zmienia swój kształt. Nic nie pozostaje niewykorzystane czy niezmienne. Zmianie ulega tylko forma, nie destabilizując naturalnego rytmu przyrody. Realizacja prac zgodna z tym założeniem ma za zadanie wyrażać naturalne procesy biologiczne związane z ludzką egzystencją, zarówno w sferze fizycznej, jak i duchowej. Tytuł cyklu Introspekcje dosłownie oznacza „patrzenie do wewnątrz, obserwowanie i analizowanie własnych stanów psychicznych, myśli, uczuć i motywów”. Zobrazowanie stanów, przeczuć i uczuć za pomocą abstrakcyjnej formy rzeźbiarskiej łączy sferę duchowego odczuwania z obszarem wizualnego odbioru rzeczywistości. Połączenie takie buduje wartość plastyczną zdolną do działania w sferze indywidualnej interpretacji.
Podczas realizacji obiektów rzeźbiarskich użyłam materiałów takich jak: drewno, metal, szkło, ceramika, tkaniny, kamień itp. W zależności od stanu, w jakim się znajdują, jako elementy zastane lub przeformułowane poprzez nadanie im odpowiednich właściwości, są dla mnie nośnikiem różnorodnych symbolicznie treści. Mnogość użytych materiałów wynika z kolażowej konwencji podejścia do metody budowania formy rzeźbiarskiej. Wiąże się to również z założoną analizą właściwości materii rzeźbiarskiej, istniejącej we wzajemnych połączeniach w dziele, oraz badaniem wpływu materiału na proces powstawania dzieła.
Forma I: Otwarta Porcelana, stalowa blacha, lustro – ułożone w pewnego rodzaju pryzmat. Układ elementów zastosowanych w rzeźbie wskazuje na obrazowanie i odczucie otwarcia. Krucha, delikatna struktura, jaką jest porcelana, zakwita jako ulotne wnętrze twardej struktury, które zostaje ujawnione i odkryte. Lustro pozwala zobaczyć świat wnętrza na nowo. Obraz odbity jest jednocześnie zwielokrotnieniem formy umożliwiającym zobaczenie na nowo tego, co już istnieje, ukazującym wielowymiarowość otwarcia w sferze formalnej i interpretacyjnej.
Forma II: Ukryta Zderzenie blachy ukształtowanej kiedyś w celach technicznych, a następnie zdegradowanej poprzez inne działania i biologicznie uformowanego szkła wywołuje odczucie tajemnicy i zamknięcia. Blacha surowa, niezdobyta i twarda, w której wnętrzu tkwi chłodna, ale delikatna struktura szkła, jakby wystraszona. Przebija nieśmiałym światłem, symbolizującym nadzieję i dobro. Szkło jest chronione przed uszkodzeniem. Kryje się we wnętrzu, nie chce, aby spotkało je coś złego. Ma swój świat, który koresponduje z przestrzenią istniejącą w ostrym zwierciadlanym odbiciu podobnym do niego samego. Boi się nowego, woli pozostać tam, gdzie jest – w miejscu oswojonym. Taki układ łatwo odnaleźć w życiu człowieka, w sytuacji, kiedy nie chce się uzewnętrzniać. Wola pozostania w cieniu i wnętrzu dobrze znanym – oswojonym pozwala na wyciszenie, oddanie się kontemplacji.
Forma III: Słaby punkt Kompozycja opowiada o potrzebie ochrony wnętrza. Ceramiczna łuska stanowi rodzaj bariery osłaniającej coś cennego i delikatnego, co znajduje się w środku. Niczym zwierzę chroniące za pomocą pancerza swoje życie. Każdy pancerz ma jednak słabe punkty, nie w każdym miejscu jest jednakowo wytrzymały. Delikatne formy z jedwabiu reprezentują taki stan rzeczy, będąc jakby tkanką, która nie jest do końca osłonięta i może stać się przyczyną utraty niezłomności. Każdy człowiek posiada swoją warstwę ochronną, która czasem ulega zniekształceniu, odsłaniając to, co dla niego cenne i powinno pozostać zakryte, aby wnętrze nie ucierpiało.
Forma IV: Zdobyta Drewno – czarny dąb – ciężka, twarda, unikatowa, silna struktura, będąca obrazem silnej i niezłomnej postawy wobec rzeczywistości. Jest pęknięta, ale nie stało się to samoistnie. Struktura drewna została rozdarta przez formę o delikatnej i subtelnej istocie, która wydaje się podstępna, umiejąca znaleźć sposób na pokonanie nawet najtwardszej postawy. Czasem tylko taką drogą można osiągnąć cel.
Forma V: Przemijająca Po jednej stronie – drewno spróchniałe, zniszczone, będące u schyłku swojego istnienia, nikomu już niepotrzebne. Naprzeciw niego znajduje się niemal doskonałe w swojej strukturze, gładkie, eleganckie drewno, które żyje jako przedmiot estetycznie i użytkowo wartościowy. Pomiędzy nimi przebiega metalowo-lustrzana granica. Tak blisko, a jednocześnie tak daleko od siebie dwa stany tej samej struktury ukształtowanej biologicznie. Cienka jest granica pomiędzy życiem i śmiercią. Przemijanie stanowi naturalny element istnienia każdego życia. Lustro załamuje i odbija przestrzeń obiektu i otoczenia, mieszając je, przenosząc w strefę pomiędzy.
W całej materii twórczości znajduje się miejsce dla materii rzeźby. Rzeźba jest metodą interpretacji świata za pomocą pełnoprzestrzennej formy. Możliwości twórczych interpretacji pozostają nieograniczone do momentu wyboru kierunku, w jakim będzie ona podążać. W przypadku rzeźby decyzja ta wiąże się nierozerwalnie z formą i materiałem. Artysta, wybierając metodę pracy, może określić charakter języka, w którym będzie się porozumiewał z odbiorcą. Pewne ograniczenie, jakie sobie narzuca, buduje kolejne otwarcia na nieograniczoność możliwości interpretacji danego medium w zakresie układu plastycznego i związanej z nim 51 warstwy treściowej. W ten sposób powstaje paradoks, w którym poprzez ograniczenie wszechmożliwości pojawia się możliwość nieograniczonego otwarcia na to, co wybrane. Wybór materiału ma istotny wpływ na dalszy rozwój drogi twórczej. Materiał staje się bazą do budowania autonomicznego języka plastycznego. Wrażliwa otwartość na to, o czym „mówi” dany materiał poprzez swoją formę, może wywołać dodatkowe, nieoczekiwane wcześniej elementy ekspresji. Umiejętne zauważanie i wykorzystywanie tego typu zjawisk może być pomocne przy rozwijaniu wrażliwości plastycznej. Umiejętność odnajdywania wartości w zdarzeniach z dziedziny przypadku pozwala na przekraczanie kolejnych granic, jakie stawia materiał.
Przedmioty – materiały biorące udział w moim procesie twórczym:
I. Przedmioty znalezione
1. naturalne: – ukształtowane przez czynniki naturalne, takie jak klimat, czas, warunki atmosferyczne itd., – wymagające dalszej obróbki lub niewymagające;
2. z naturalnego materiału: – ukształtowane przez człowieka, wymagające dalszej obróbki lub niewymagające z uwagi na posiadane ciekawe cechy postrzeżeniowe: • gotowe całe przedmioty, • fragmenty przedmiotów, • resztki przedmiotów zdewastowane, zniszczone przeznaczone do utylizacji bądź przetworzenia na nowe ze względu na przydatność tworzywa (np. złom przeznaczony do recyklingu).
II. Materiały pochodzenia naturalnego – nieukształtowane stanowiące tworzywo i surowiec do dalszej pracy (glina, kamień, drewno)
